Материалы на тему «БНФ»

Праймерыз працягваюцца, аднак цікавасць з боку грамадства да працэдуры, медыйнае суправаджэнне і вага патэнцыйнага супольнага кандыдата аслаблены выхадам з працэдуры двух прэтэндэнтаў і адной з пяці арганізатараў – партыі БНФ.

Палітарганізацыі карэктуюць свае падыходы да ўдзелу ў парламенцкай кампаніі, якую выкарыстоўваюць для ўзмацнення сваіх структур напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў.

Зарыв голову в песок и повторяя «никакой мягкой беларусизации не существует», можно избежать необходимости осмыслять сложные и противоречивые процессы, происходящие в государстве.

Будаваць дзяржаўнасьць і нацыю трэба з таго, што ёсьць, і там, дзе ёсьць як гэта рабіць. Іншымі словамі, з тымі суграмадзянамі, якія ёсьць, і побач з Расеяй, і іншымі суседзямі.

Кіраўніцтва пачынае выкарыстоўваць больш мяккія дырыжысцкія метады ў палітыцы. Гэта прадугледжвае адыход ад жорсткага непрымання апазіцыі і стварэнне перадумоў для інтэграцыі памяркоўных апазіцыянераў ва ўладную сістэму.

Председатель ЦИК Лидия Ермошина намерена 13 ноября представить президенту доклад о назначении выборов в местные Советы и порекомендует назначить их на 18 февраля 2018 г. Избирательная кампания стартует с момента подписания указа президента о назначении выборов.

Если принять во внимание усиление общественной роли «детей независимости» и некоторые результаты кампании «мягкой беларусизации», то можно с осторожным оптимизмом предположить увеличение числа сторонников исторической символики.

Беларусь вступила в полосу кризиса, выход из которого в рамках существующей модели не просматривается. Это создает поле для наращивания присутствия и влияния альтернативных властям политических акторов. Однако, мало иметь шанс – необходимо быть способным этим шансом воспользоваться.

Урокі Плошчы-2006 не былі засвоены, што прывяло апазіцыю да паражэння ў 2010 годзе і “катастрофы” ў 2015 годзе, калі не было ўжо каму змагацца.

На парламенцкіх выбарах 2016 года чакаецца высокі ўзровень удзелу  апазіцыі і афармленне чарговых кааліцыйных структур на бліжэйшыя некалькі год.

Дамінуючым інстытутам стала асабістая лаяльнасць чыноўнікаў да А. Лукашэнкі, што дазваляе нам патлумачыць адносную працягласць існавання рэжыму і яго адносную стабільнасць.

Антыэлітны папулізм палітыкі А. Лукашэнкі стаў перашкодай на шляху інстытуцыялізацыіі (палітычнага развіцця), створанай ім палітычнай сістэмы, што магло прывесці да сур’езнага крызісу ў доўгатэрміновай перспектыве.

Калі б кіруючая эліта абрала, ў якасці канстытуцыйнай мадэлі, не прэзідэнцкую рэспубліку, а парланцкую форму кіравання, якую выкарысталі краіны Балтыі, шлях Беларусі быў бы іншым.

Апазіцыйныя структуры будуць арыентавацца на ўзмацненне сваіх структур, барацьбу за прыцягненне рэсурсаў і вагі ў апазіцыйным асяроддзі. Аднак гэтым разам, хутчэй за ўсё, дзеючыя ўлады павялічаць ціск на сваіх апанентаў.

Цяжка сказаць, ці здолее А. Лукашэнка перамагчы нават слабую апазіцыю на прэзідэнцкіх выбарах 2015 г. без істотнай расійскай падтрымкі? Хутчэй за ўсё не.

У Рэспубліцы Беларусь само слова “апазіцыя” пры А. Лукашэнку стала набываць рэзка адмоўны сэнс. Дзяржава мусіла весці з ёй непрымірымую барацьбу, а не заключаць кампрамісы.

Наступствы мінулага парадку не з’яляюцца адзіным чыннікам, які вызначаў траекторыю трансфармацыі палітычных рэжымаў на пастсавецкай прасторы. Змены адбываліся ў атачэнні рэжыма.